Levensverhaal
Ik ben net zoals jij, maar toch heel anders.
Voorop de fiets bij mijn moeder, ik was ongeveer 3 jaar en al volop aan het praten. Mam wat gaat die meneer doen, vroeg ik? Mijn moeder antwoordde: Hij gaat naar huis. Wat gaat hij thuis doen? Mijn moeder: eten. Maar mam, wat gaat hij dan eten? Mijn moeder: spruitjes. Ontzettend nieuwsgierig was ik, ik wilde alles weten. En nu 17 jaar later ben ik dat nog steeds.
Geboren en getogen in het Westland. Ik weet nog goed dat 15 jaar geleden mijn zusje Fleur werd geboren. Een meisje met een bos haar al bij de geboorte. En toen waren we met vier. Ineens moest ik de aandacht delen met mijn zusje. Dat vond ik best lastig want ik was gewend om alle aandacht te krijgen.
Zoals veel Westlanders, komen ook wij uit een tuindersfamilie. Mijn opa had vroeger zijn eigen kas. Deze heeft mijn vader later overgenomen. En na een tijdje ook weer verkocht. Nu zit hij in de plantenverkoop en mijn moeder werkt als secretaresse bij de veiling. Ook ik ben ooit op 12-jarige leeftijd begonnen met werken in een kas. Dit heb ik ongeveer vijf jaren volgehouden en toen was ik het echt zat.
De basisschool waar ik naartoe ging was de Verburch-hof in Poeldijk. Een leuke tijd heb ik hier gehad, maar af en toe ook wel een lastige. Wanneer ik weer eens vervelend was werd ik de klas uitgestuurd. Wanneer ik continu door de klas praatte zonder mijn vinger op te steken. Of moest ik mijn tafel wegschuiven van het groepje waar ik eigenlijk in zat. Ik had moeite met lang concentreren op iets wat de juf vertelde. Kon niet lang stil zitten en ook thuis waren er vaak ruzies tussen mij en mijn ouders. Ook werd ik regelmatig geplaagd door mijn naam. Merel, vogel, hou je snavel, vlieg op en merel je lijkt op een kerel. Nu moet ik erom lachen, maar in die tijd vond ik het af en toe wel vervelend. Toen kwam in groep 7 juf Anneke met het voorstel om mij te laten testen op ADHD.
ADHD, alle dagen heel druk. Ja het was waar, althans het was wat de testen zeiden. Toen heb ik hier medicatie voor gekregen. Op dat moment leek dit misschien de beste oplossing. Het heeft mij zeker ook wel geholpen voor een jaar of vijf. Ik was dan misschien een stuk rustiger, maar na een tijdje veranderde ik voor mijn gevoel een beetje in een zombie. Mijn leuke kant verdween erdoor, ik voelde me steeds ongelukkiger.
Toen ik startte met mijn mbo-opleiding op het Grafisch Lyceum heb ik dan ook besloten om te stoppen met deze medicatie. Mensen moesten maar voor lief nemen hoe ik ben, dacht ik. Maar natuurlijk moest ik mijzelf ook proberen te veranderen. En ik moest meer rekening houden met de mensen in mijn omgeving.
Gelukkig bleek al snel dat er in het Grafisch Lyceum een hele fijne en vrije sfeer hing. Er zaten zoveel verschillende soorten mensen op deze school. Iedereen was anders, wat ervoor zorgde dat iedereen elkaar meteen accepteerde. Ik maakte al gauw vrienden en heb hier dan ook een goede vriendin aan over gehouden. Ook omdat het een nogal praktijkgerichte opleiding is en ik het er erg naar mijn zin had ging dit mij gemakkelijk af.
In de opleiding kon ik al mijn creativiteit in kwijt. Mijn eindopdracht bij deze opleiding was om een festival te bedenken en dit helemaal uit te werken. Van concept tot ontwerp, het schrijven van mijn eigen teksten en het gebruiken van verschillende media. Heel erg leuk, leerzaam en afwisselend. Wat vooral heerlijk is om dan na weken van hard werken met een trots gevoel en een knallend resultaat op de expositie te staan. Tijdens deze opleiding ben ik er wel achter gekomen waar mijn sterktes en zwaktes liggen binnen het vakgebied. Het bedenken van concepten en deze dan helemaal uitschrijven of een eerste opzet maken is echt mijn ding. Het ontwerp gedeelte laat ik liever aan anderen over. Maar wel vind ik het belangrijk om hier een sterke input in te hebben.
Toch blijft ADHD wel een rol spelen in mijn leven. Vooral wat betreft de communicatie. Thuis waren er regelmatig discussies. Maar
ook met vriendinnen bleef een ruzie soms niet achter. Soms neem ik alles gewoon te persoonlijk. Het lijkt wel alsof ik bij alles wat er gebeurt betrokken ben. Wat in mijn hoofd opkomt moet er op de een of andere manier uit. Vaak gebeurt dit nog voordat ik kan nadenken of ik dit dan ook wel daadwerkelijk wil zeggen. Ik krijg geen kans mijn gedachten te ordenen.
Misschien lijk ik een slechte luisteraar. Dit ben ik niet. Ik vind het soms gewoon moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Er gebeurt zoveel om mij heen, ik zie en hoor alles. Een kraan die druppelt, buiten sneeuwt het, en hé er rijdt een auto voorbij. Maar ook gesprekken van anderen om mij heen, ik wil niet luisteren maar toch hoor ik ze. Ik zie je lippen bewegen en soms…. Tja, het spijt me, kan ik me niet concentreren op wat je me probeert te vertellen.
Ik wil je heus niet negeren, maar er zijn zoveel andere dingen die ik hoor en zie. Kon ik het maar filteren… En wanneer het dan eindelijk stil is om mij heen, luister ik niet naar de stilte, maar naar de gedachten die door mijn hoofd spoken. Het is vermoeiend voor mijn omgeving. Wanneer iets net is verteld, stel ik nog die vraag nog eens. Het is niet dat ik dom ben, of niet wil luisteren. Maar dat wat je net vertelde is verloren gegaan tussen alle gedachtes in mijn hoofd.
Waarom heb ik snel conflicten met anderen? Ik heb een hekel aan onrecht en wil altijd het laatste woord hebben. Bemoeien, ja dat is mijn specialiteit. Het is niet zo dat ik dat doe om vervelend te zijn, ik zeg gewoon wat in mij opkomt. Soms probeer ik echt mijn mond te houden, maar het moet er gewoon uit. Vaak begeef ik mij hierdoor in gevaarlijke situaties, ik denk op dat moment gewoon niet na over de gevolgen.
Toch moet ik hieraan proberen te werken. Zeker nu met deze hbo-studie Communicatie. En later met het hebben van een baan. Voor zover ik tot nu toe kan zeggen vind ik de studie leuk en is een stuk van de opleiding gelukkig ook praktijkgericht.
Tijdens mijn periode op het Grafisch Lyceum heb ik veel geleerd, wat nu weer van pas komt tijdens deze studie. Ik heb tijdens mijn stages geleerd hoe het in het bedrijfsleven gaat. Maar ook binnen het vakgebied heb ik veel geleerd. Toch ben ik soms erg onzeker en blijf ik altijd opzoek naar een bevestiging. Of dat nou is wanneer ik bezig met met een opdracht voor school, wanneer ik een mailtje opstel voor mijn werk of wanneer ik iets moet ontwerpen voor iemand anders. Het stomste is, dat ik het altijd beter weet wanneer het over iemand anders zijn werk gaat. Maar wanneer ik zelf iets moet doen weet ik ineens niet meer wat goed of fout is.
Door deze studie hoop ik beter te leren omgaan met mijn onzekerheid. Te ontdekken wat mijn identiteit is en mijn specialiteiten zijn. Misschien zal ik soms vallen, maar voordat Alice in Wonderland kwam viel ze ook eerst. Ik moet proberen meer mijn hart te volgen en niet te veel te geven om wat anderen ervan vinden.
Vanaf mijn 17e levensjaar ontdekte ik de festivals. In de beginfase waren dit vooral festivals en feestjes in de hardcorescene. Later ging ik ook naar allerlei andere soorten festivals en feestjes in de hardere scene. In die tijd heb ik ook veel geëxperimenteerd met allerlei soorten drugs. Na een tijdje was mijn weerstand nergens meer te bekennen. Toen heb ik besloten om te stoppen met het gebruiken van drugs, blijkbaar was dit niet weggelegd voor mij. Af en toe ga ik nog naar dit soort festivals en feestjes. En gelukkig gaat het gaat mij prima af met een drankje of gewoon nuchter. Maar toch ben ik heel blij dat ik deze tijd heb gehad. Ik heb toen namelijk ontzettend veel mensen ontmoet, culturen gezien en dingen geleerd.
Sinds een jaar heb ik een hele lieve vriend, Fabian. Hij is een stuk ouder dan ik. Dit heeft in mijn omgeving zeker in het begin voor best wat onbegrip gezorgd. Vriendinnen begrijpen het nu wel wat beter en ook mijn ouders zijn wel wat bijgedraaid. Toch blijf ik het moeilijk vinden om te vertellen aan mensen dat ik een vriend heb, want ze willen dan namelijk altijd meer weten en begrijpen mij vaak niet.
Mijn vriend heeft al veel meegemaakt. Hij is (chef)kok van beroep. Hierdoor heeft hij een groot netwerk. Hij geeft mij een andere kijk op mensen, culturen en leert mij beter om te gaan met bepaalde situaties zoals onzekerheid. We gaan vaak uiteten en doen veel leuke dingen samen, dagjes weg, een weekendje Antwerpen en afgelopen zomer zijn we tien dagen naar Kroatië geweest. We hebben elkaar leren kennen in de tijd dat ik bij de Watertuin werkte. Ik werkte hier in de bediening en hij is hier de chef-kok. Kort geleden ben ik hier gestopt.
Op dit moment ben ik nog werkzaam op zondagavond bij een afhaal/bezorg Chinees restaurant, hier zit ik achter de telefoon om bestellingen op te nemen en sta ik in de winkel om klanten te helpen. Ook werk ik op uitzendbasis bij MJR TOM. Meestal sta ik op festivals en evenementen of doe ik promotie voor een merk. Heel erg leuk en afwisselend!
Ik ben nu 20 jaar en als ik bekijk hoe ik mij de afgelopen jaren heb ontwikkeld dan kan ik zeggen dat ik zeker ben gegroeid. En dat is maar goed ook. Ik houd van nieuwe uitdagingen en risico’s nemen, kortom ik zit nooit stil. Wat ik al zei is dat ik van plan ben om de komende vier jaren steeds meer toe te voegen aan mijn identity. Bij het woord identity moet ik altijd terugdenken aan de slogan van mijn vorige stagebedrijf, namelijk: All about identity! Wat kan ik en wat wil ik? Op dit moment heb ik hier nog geen concreet antwoord op. Achter deze antwoorden probeer ik steeds een beetje meer te komen.
”While writing the story of your life, don’t let anyone else hold your pen.”